Σαν σήμερα, πριν 23 χρόνια κυκλοφόρησε το The Lord of the Rings: The Two Towers

18 Δεκεμβρίου 2025 13:54

Πέρασαν 23 χρόνια από τότε που το The Lord of the Rings: The Two Towers κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους, και όμως στη μνήμη μου μοιάζει σαν να ήταν χθες.

Τότε ήμουν μικρό παιδάκι. Σε μια ηλικία που ο κινηματογράφος δεν ήταν απλώς ψυχαγωγία, αλλά κάτι σχεδόν μαγικό. Φυσικά και το είχα δει στο σινεμά. Ήταν από εκείνες τις προβολές που, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις τα πάντα, σε σημαδεύουν για πάντα.

Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση της σκοτεινής αίθουσας, τη μεγάλη οθόνη που έμοιαζε τεράστια στα παιδικά μου μάτια και τον ήχο που σε τύλιγε από παντού. Η Μέση-Γη απλωνόταν μπροστά μου σαν ένας ζωντανός, απίστευτος κόσμος.

Δεν γνώριζα τότε τίποτα για σκηνοθεσία, κινηματογράφο ή μουσική επένδυση, αλλά ένιωθα ότι αυτό που έβλεπα ήταν κάτι σπουδαίο. Κάτι διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο είχα ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στον κινηματογράφο, αίσθηση που είχα, άλλωστε, νιώσει και με την πρώτη ταινία της τριλογίας.

Ως το δεύτερο μέρος της επικής τριλογίας του Peter Jackson, έχει τον δύσκολο ρόλο της γέφυρας: δεν σε εισάγει στον κόσμο της Μέσης-Γης, ούτε προσφέρει την τελική κάθαρση, αλλά χτίζει την ένταση, βαθαίνει τους χαρακτήρες και σκοτεινιάζει τον τόνο της ιστορίας.

Η αφήγηση χωρίζεται σε πολλαπλές διαδρομές, κάτι που δίνει στην ταινία έναν πιο σύνθετο και ώριμο ρυθμό. Ο Frodo και ο Sam συνεχίζουν το επικίνδυνο ταξίδι τους προς το Mordor, συνοδευόμενοι από τον πιο αμφιλεγόμενο χαρακτήρα της τριλογίας, τον Gollum.

Η παρουσία του δεν λειτουργεί μόνο ως απειλή, αλλά και ως καθρέφτης του τι μπορεί να συμβεί όταν η δύναμη του δαχτυλιδιού καταστρέφει σταδιακά την ανθρώπινη υπόσταση. Η εσωτερική του σύγκρουση αποτελεί έναν από τους πιο δραματικούς και καλογραμμένους άξονες της ταινίας.

Παράλληλα, η ιστορία του Aragorn, του Legolas και του Gimli οδηγεί τον θεατή στη Rohan και στην απελπισμένη άμυνα του Helm’s Deep. Εκεί, το The Two Towers απογειώνεται κινηματογραφικά. Η μάχη του Helm’s Deep δεν είναι απλώς ένα τεχνικό κατόρθωμα, είναι μια σκηνή που αποτυπώνει την έννοια της αντίστασης απέναντι στο αναπόφευκτο. Η χρήση του φωτισμού, της βροχής, της μουσικής του Howard Shore και η κλιμάκωση της έντασης δημιουργούν μια από τις πιο εμβληματικές πολεμικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά.

Σε θεματικό επίπεδο, η ταινία εστιάζει στη φθορά. Η ελπίδα υπάρχει, αλλά δοκιμάζεται συνεχώς. Οι χαρακτήρες δεν προχωρούν με βεβαιότητα, αλλά με αμφιβολία και φόβο. Αυτό είναι που κάνει το The Two Towers να ξεχωρίζει: δεν προσφέρει εύκολες νίκες, ούτε ξεκάθαρες απαντήσεις. Αντίθετα, δείχνει ότι ο αγώνας ενάντια στο κακό είναι μακρύς και ψυχοφθόρος, ακόμα και για τους πιο γενναίους.

Παρότι δεν είναι η αγαπημένη μου ταινία από την τριλογία, τη λατρεύω ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Είναι το πιο «βαρύ» κεφάλαιο της ιστορίας, αυτό που δεν βασίζεται στη μαγεία της αρχής ή στο μεγαλείο του τέλους, αλλά στη σταδιακή οικοδόμηση της αγωνίας. Είναι η ταινία που παίρνει ρίσκα, τόσο αφηγηματικά όσο και συναισθηματικά.

Η σκηνοθεσία του Peter Jackson εδώ δείχνει απόλυτο έλεγχο του υλικού. Οι μάχες συνυπάρχουν αρμονικά με τις πιο ήσυχες, εσωτερικές στιγμές, ενώ το pacing παραμένει εντυπωσιακά ισορροπημένο για μια ταινία τέτοιας διάρκειας. Τo καστ αποδίδει στο μέγιστο, με τον Andy Serkis να παραδίδει μια ερμηνεία-ορόσημο μέσω του Gollum.

Είκοσι τρία χρόνια μετά, το The Two Towers αντέχει απόλυτα στον χρόνο. Όχι μόνο τεχνικά, αλλά και συναισθηματικά. Παραμένει μια ταινία που δεν φοβάται το σκοτάδι, που τολμά να αφήσει την ιστορία της στη μέση, χωρίς εύκολη λύτρωση, και που προετοιμάζει ιδανικά το έδαφος για το επικό φινάλε.

Related Posts

Andy Serkis: Δεν μπορώ να ξεφύγω από τον Gollum

Gandalf και Frodo επιστρέφουν στη Μέση-Γη

Η συνάντηση με τον Tolkien που στιγμάτισε τον Christopher Lee

Σήμερα, 23 χρόνια μετά, το The Two Towers δεν είναι απλώς μια ταινία που αγαπώ. Είναι μια ανάμνηση. Μια επιστροφή στο παιδί που καθόταν σε μια κινηματογραφική αίθουσα με ορθάνοιχτα μάτια και άφηνε τη Μέση-Γη να το παρασύρει. Κάθε φορά που ακούω τη μουσική του Howard Shore ή βλέπω μια σκηνή από την ταινία, νιώθω αυτή τη γλυκιά νοσταλγία.

Ίσως τελικά αυτό να είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της τριλογίας, και ειδικά του The Two Towers. Δεν μεγάλωσε απλώς μαζί μας αλλά μας έμαθε να αγαπάμε τον κινηματογράφο.