Σήμερα το παγωτό θεωρείται μια αθώα, καλοκαιρινή απόλαυση, ένα γλυκό διάλειμμα που μπορούμε να απολαμβάνουμε με ασφάλεια. Η βικτωριανή εποχή, ωστόσο, είχε μια εντελώς διαφορετική σχέση με αυτό το φαινομενικά ακίνδυνο τρόφιμο.

Τον 19ο αιώνα, η κατανάλωση παγωτού συχνά μετατρεπόταν σε επικίνδυνη υπόθεση και δεν ήταν λίγες οι φορές που πικ-νικ, πανηγύρια και κοινωνικές συγκεντρώσεις κατέληγαν σε μαζικές δηλητηριάσεις ή ακόμα και θανάτους. Το παγωτό της εποχής ήταν ένα προϊόν που, παρά τη γλυκιά του γεύση, έκρυβε πολλούς κινδύνους.

Η παραγωγή παγωτού τον 19ο αιώνα ήταν πολύ διαφορετική από ό,τι γνωρίζουμε σήμερα. Η απουσία σύγχρονων τεχνικών παστερίωσης σήμαινε ότι το γάλα και η κρέμα ήταν συχνά μολυσμένα με βακτήρια, τα οποία μπορούσαν να προκαλέσουν σοβαρές ασθένειες.

Επιπλέον, για να ενισχύσουν τη γεύση και την εμφάνιση του προϊόντος, οι παραγωγοί χρησιμοποιούσαν διάφορα πρόσθετα και χρωστικές, πολλά από τα οποία ήταν τοξικά. Για παράδειγμα, γεύσεις που προέρχονταν από χαλασμένο βούτυρο μπορούσαν να αποκτήσουν μια «φρουτώδη» γεύση, όπως αυτή του ανανά, ενώ χρωστικές με αρσενικό προσέθεταν έναν άγνωστο αλλά θανατηφόρο κίνδυνο στην απόλαυση.

Eπιπλέον, στην Αγγλία ήταν διάσημα τα “penny licks”, μικρά γυάλινα κυπελλάκια που οι πελάτες έγλειφαν και επέστρεφαν αμέσως για τον επόμενο πελάτη. Τα κυπελλάκια αυτά σχεδόν ποτέ δεν καθαρίζονταν σωστά, και κάθε πελάτης που τα χρησιμοποιούσε διέδιδε μικρόβια και ασθένειες στους επόμενους. Η πρακτική αυτή προκάλεσε μεγάλη ανησυχία για την δημόσια υγεία και χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1899 για να απαγορευτεί από την κυβέρνηση του Λονδίνου.

Η επικινδυνότητα του παγωτού δεν περιοριζόταν μόνο στα χημικά πρόσθετα ή στα μολυσμένα κυπελλάκια. Ακόμη και η παρασκευή του σε οικιακό επίπεδο ή σε μικρές επιχειρήσεις ήταν γεμάτη κινδύνους. Οι μηχανές που χρησιμοποιούνταν για την παρασκευή του συχνά ήταν δύσκολο να καθαριστούν σωστά, και οι συνθήκες αποθήκευσης ήταν τέτοιες που η ανάπτυξη βακτηρίων ήταν σχεδόν αναπόφευκτη. Το παγωτό διατηρούνταν σε δοχεία που δεν ψύχονταν επαρκώς ή που μολύνονταν από σκόνη και έντομα.

Οι επιστήμονες της εποχής δεν είχαν καταφέρει να εντοπίσουν τον ακριβή μηχανισμό των δηλητηριάσεων, αλλά ήταν σαφές ότι υπήρχε μια επικίνδυνη σύνθεση παραγόντων που έκανε το φαινομενικά αθώο τρόφιμο ένα ρίσκο για τη ζωή.

Οι κοινωνικές εκδηλώσεις της εποχής, όπως πικ-νικ, πανηγύρια και φεστιβάλ, καθιστούσαν το πρόβλημα ακόμα μεγαλύτερο. Ο κόσμος συγκεντρωνόταν σε μεγάλους χώρους, όπου το παγωτό σε φρέσκιες ή μολυσμένες μορφές σερβιριζόταν σε μαζική κλίμακα.

Κάθε απροσεξία μπορούσε να οδηγήσει σε μαζικά περιστατικά ασθενειών, καθώς πολλοί άνθρωποι καταναλώναν τα ίδια τρόφιμα χωρίς καμία μορφή προστασίας. Η έλλειψη κανονισμών για την υγιεινή έκανε το φαινόμενο σχεδόν αναπόφευκτο.

Παρά ταύτα, το παγωτό συνέχισε να αποκτά δημοτικότητα. Οι άνθρωποι εκτιμούσαν την γεύση και την αίσθηση δροσιάς που προσέφερε, και οι επιχειρήσεις έβρισκαν τρόπους να προσελκύσουν πελάτες με καινοτόμες γεύσεις, παρά τους κινδύνους.

Η αυξανόμενη ζήτηση οδήγησε στην ανάπτυξη πρώιμων κανονισμών ασφαλείας τροφίμων, όπως η σταδιακή εφαρμογή κανόνων για την παστερίωση του γάλακτος και την καθαριότητα των σκευών. Το παγωτό έγινε σταδιακά ασφαλέστερο, ενώ οι “penny licks” αντικαταστάθηκαν από πιο υγιεινές μορφές σερβιρίσματος, όπως τα χωνάκια.

Σήμερα, το να απολαύσει κανείς ένα παγωτό είναι πράγματι ασφαλές, αλλά η ιστορία του μας διδάσκει να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Κάθε γεύση, κάθε συνήθεια έχει την ιστορία του, συχνά πιο επικίνδυνη και περίπλοκη από ό,τι φαίνεται με την πρώτη ματιά. Και έτσι, την επόμενη φορά που θα γευτείτε ένα παγωτό κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, μπορείτε να θυμηθείτε ότι η γλυκιά απόλαυση που κρατάτε στο χέρι σας έχει μια μακρά και επικίνδυνη ιστορία.